Laat het een les zijn: nooit mountainbiken in de regen

Katbike in de Kitzbuheler Alpen. 180km trails met 6250 hoogtemeters als je bij alles de meest pittige variant kiest. Maar dat hoeft dus niet want van iedere etappe zijn er net als op de wintersport blauwe, rode en zwarte varianten. De gratis kaart van de vier etappes is prachtig en geeft inspiratie om ook eigen varianten te verzinnen ook bijvoorbeeld voor een enkel dagje mountainbiken in plaats van er meteen een halve transalp van te maken.

Het Kitzüheler Horn ging ik links laten liggen vandaag. Je kunt er wel op met je mountainbike, wandelend of met klettersteig, maar vandaag dus even niet. Wel vormde die machtige berg steeds het panorama tijdens de kronkelende meer dan 1000 hoogtemeters stijging naar de alm. Ook hier weer die wolken. Het was het begin van de middag. Ik was aan de late kant vertrokken en wist dat het kritisch zou worden.

Terugkijkend naar het Wilder Kaiser gebergte waren de eerste buien al goed te zien. Een schitterend gezicht om een wolk zo te zien leeglopen. En ik deed maar of mijn neus bloedde tijdens de klim - genoot van bosaarbeitjes en frambozen - en maakte niet eens echt haast. Voor zover dat op een e-bike al nodig is. Je peddelt toch op een steile klim met 10 tot 17km per uur naar boven. En verder heb ik vaak mazzel en leek het me dat ik de regen misschien nog miraculeus zou kunnen gaan missen.

Maar de waarheid en de regen haalden me in. En dan nog won de optimist in mij want ik fietste net langs de Stanglalm en kon bij de koeien gaan staan. Aan de muur een leuk verhaaltje over de alm die zijn naam dankt aan de Stanglwirt in Ellmau. Geen haar op mijn hoofd dat ik in de regen door zou fietsen. Ik wilde die dag gaan bewijzen dat dat niet hoeft en dat je de meeste buien wel over kunt laten waaien. De boer kwam naar buiten om met zijn zoon in de 4x4 naar het dal te rijden. Ik sprak hem even aan en het was echt geen enkel probleem dat ik in zijn stal stond en dat ik er wilde schuilen. Heerlijk wat een gastvrijheid.

Met dank aan de buienradar op mijn smartphone en twee keer schuilen kwam ik - een vrolijk bordje "wolkenbioscoop" volgend - droog boven aan bij de Harschbichlalm. Een leuke plek met groot terras. Je proeft aan alles dat het hier in de winter tijdens het skiseizoen een dolle boel is. In de zomer voor kinderen en speels gebleven volwassenen de mogelijkheid in de tuin op trampoline en slackline aan de slag te gaan. Lekker de schoenen uit en de spieren even losmaken van de klim. Mijn e-bike trouwens had het net gered. Mede vanwege dedreigende regen had ikde turbostand volop gebruikt en was ik met resterende een "range" van 3km boven gekomen. De volgende keer doe ik hem zonder "e" op de gewone MTB. Kopje espresso erbij en ik was weer fris voor de afdaling.

Dit keer was het echt mis. Het onweer trok in volle hevigheid over maar ik zweerde dat ik droog zou blijven. Had het te doen met de man die ik net omhoog had zien passeren op een MTB zonder "e". Hij zat in open terrein midden tussen de bliksemflitsen. Ik zou gewoon droog gaan afdalen als de regen over was getrokken. Maar er was weinig wind en het plensde maar door. Ik scharrelde wat rond rond de almhut nr 11. Ik mediteerde wat. Na een dik half uur begin ik mijn geduld toch te verliezen. De buienradar liet geen beweging zien en geen vermindering van het noodweer dat grootschalig midden over St. Johann hing. Niet te ontsnappen zo leek het. Puur omdat ik alleen nog maar afdaling voor de boeg had besloot ik dan toch maar te gaan.

De afdaling bleef avontuurlijk met een heel stuk zigzaggend over een brede skipiste. Met skibril op (tip!) had ik scherp zicht en liet ik me compleet nat regenen en bemodderen van onderen. En ja dan kom je wel beneden. Ook daar op het laatste stukkie asfalt terug naar St. Johann plensde het nog. Dus ik meende gelijk te krijgen dat wachten geen zin had. Een droog setje kleren lag in de auto op me te wachten. En ook op de parkeerplaats aangekomen regende het nog. Onder een afdak buiten het zicht kleedde ik me om en voelde ik me weer mens. Maar ik reed St. Johann nog niet uit of het brak spectaculair open! De Wilder Kaiser schitterde met nevelslierten. Het asfalt dampte overal de zon was terug met volle kracht om laten we zeggen half zes 's avonds.

Tja hoe lullig. Jezelf beloven de hele ronde droog te fietsen en toch zo te falen in je inschatting. Als weerman bekend van wintersportweerman.nl nota bene. Was ik nog een half uur langer blijven zitten op alm nr. 11 dan had ik de hele tocht droog doorstaan. Niet dat ik van suiker ben, maar hoe cool was dat geweest. In de haast van alledag vind je toch al te weinig tijd om te mediteren. Op zo'n moment krijg je de tijd cadeau om wel eens stil met jezelf te zijn. Maar nee ik werd ongeduldig en dook toch de regen in. Ik heb een smoes: ik wilde een vriendin opzoeken in een kliniek en daar zijn beperkte bezoektijden. En inderdaad hoort kleddernat worden gewoon bij het outdoor leven. Je kunt het niet helemaal uitsluiten. Maar mijn les van deze tocht is toch: als het qua tijd niet per sé hoeft, hoef je nooit langdurig door de regen met je outdoor sport. Liever met een koplamp op door de nacht dan dat! Maar met korte explosieve rondjes die je goed kent, kan regen weer juist verfrissend zijn!

Er zijn veel meer artikelen in de Duitse blogversie op bärig.tirol