Wandelen op het randje op de Niederkaiserkamm

Het is mijn eerste herfst in de Alpen. Alle andere seizoenen heb ik in de Alpen gewoond en gewerkt maar nu pas op mijn 51e voor het eerst de herfst. De bomen verkleuren zoals het hoort maar met zon alsof het zomer is, krijg je toch een zeldzaam effect. Ik hoopte er al op want ik had de Niederkaiserkamm bij St. Johann in Tirol op mijn lijstje staan om eens te gaan lopen. In storm en regen krijg je dan toch mindere plaatjes. Half oktober werd ik op mijn wenken bediend met alweer een mooie fase van de droomzomer 2018.

In Nederland kennen we het vallen van blad weinig anders dan met storm en regen. Gevallen blad vormt dan een natte troep in de stoepranden die snel door veegmachines wordt opgeruimd. Net op de dag dat ik de Niederkaiserkamm ga lopen is er Föhn in de Alpen. Als paraglider ben je dan letterlijk grounded en dat is een mooie afwisseling. Hierboven zie je mijn video van het bos aan de rand van St. Johann waarin je klimt naar de kam. Beneden windstil steken de toppen van de bomen al in de Föhnwind. Met een "uitsneeuwen" van herfstblad als gevolg. En omdat het zo kurkdroog is met een prachtig geluid overal om je heen.

Wat me bijzonder nieuwsgierig maakte naar deze wandeling waren de twee heilige plaatsen op de route. De "Einsiedelei Maria Blut" en de Gmail-kapelle. Als fervent gebruiker van Gmail spitste ik natuurlijk mijn oren toen ik die laatste naam voor het eerst hoorde. Maar het is natuurlijk Oostenrijks dialect en uit te spreken als "gemai-l". Het staat voor "Gemälde" het Duitse woord voor schilderij. En het is ook een schilderij als je uiteindelijk bij die tegen de rotswand gebouwde kleine gele kapel staat. Al eerder op mijn wandeling ben ik bij de eremitage geweest. De kluizenaarsplek van Zuster Wilbirg. Een prachtig Oostenrijks huis midden in het bos met een kleine kapel met brandende kaarsjes waar je altijd in kunt. In haar tuin heeft deze non een altaar tegen de rotswand waar ze vast en zeker openlucht missen houdt. Dat moet ik ook nog eens meemaken. In St. Johann noemen ze dit "krachtplaatsen" en zo voelt het ook als ik er sta. Het goede nieuws is dat ook minder sportieve mensen de eremitage kunnen bezoeken met een rondwandeling aan de voet van de kam. Mijn plan deze dag is echter om de hele ronde bovenlangs te lopen en dus moet ik nog flink omhoog.

Ik ben echt verrast hoe pittig de wandeling is. Nu doe ik aan vasten en heb ik dat weekeinde nog niet gegeten. Dat speelde zeker mee hoe moe ik soms ben. Op de top kom ik twee jongens tegen die de ronde samen lopen en die kijken nog heerlijk fris uit de ogen. Goed te doen dus voor wie goed ter been is. En geen last van hoogtevrees. Misschien dat de wandeling mij extra gevaarlijk lijkt omdat het die dag zo hard waait pal tegen de rotswand aan. Dat maakt je net ietsje wankeler als je op het wandelpad soms akelig dicht langs de afgrond loopt. Op de essentiële plaatsen zijn staalkabels aangebrakt of trappetjes, maar nergens, echt nergens is een hek geplaatst aan de rand van de afgrond. Ik moet er niet aan denken hier met kinderen jonger dan laten we zeggen 8 jaar te lopen. Die zou je echt steeds aan de hand moeten hebben. De Niederkaiserkamm is in feite een op en neer golvende wandeling zoals op de Utrechtse heuvelrug of in de duinen, maar dan wel met een afgrond van twee à driehonderd meter diep naast je!

Onderweg geniet je afwisselend ook van een mooi zijaanzicht op de Wilder Kaiser. Als je de wandeling loopt zoals op de GPS-track van de VVV is dat waar je heen moet.... enkele wandelaars die me tegemoet komen vragen me verbaasd waar ik nog heen wil. Dat er aan het einde via de Kaiser-Niederalm en de Grandneralm een weg is terug omlaag richting St. Johann is blijkbaar niet bij iedereen bekend.

Ik loop op de GPS-track van de VVV en laat me niet afleiden door de wandelaars die denken dat ik nog helemaal de Wilder Kaiser in wil. Nee ik ben al een paar uur onderweg en zie uit naar de afsluitende afdaling en welverdiende rust. Uiteindelijk bereik ik de twee almen op de route: de Nieder-Kaiseralm en even verderop al op de afdaling de Grandneralm. Twee echte afgelegen almen waar ik graag nog eens in de zomer langs ga. Want nu is het herfst en zijn de Allmen verlaten. Ik profiteer alleen van het drinkwater wat ik er vind. Dat helpt me weer om fris aan de nog behoorlijk lange afdaling door het bos richting St. Johann te beginnen. En.... als ik al beneden terug loop naar het startpunt bij Gasthof Rummlerhof zie ik nog net een zweefvliegtuig langsflitsen richting landingsbaan bij St. Johann. De landingsbaan die je aan het begin van de wandeling aan de andere kant van de kam zo mooi ziet liggen. Ja zweefvliegers profiteren van de harde Föhnwind die mij als paraglider die dag aan de grond houden. Maar toch niet helemaal want zo vervaarlijk dicht langs een afgrond lopen als vandaag is toch ook een beetje alsof je zweeft!