Rustpunt natuur

Christian Gruber was altijd al een natuurkind. Geboren en getogen in Wörgl in het Tiroolse Inntal bij Kufstein, was het voor hem al van kleins af aan duidelijk: vrije tijd is vrijheid. En deze vond en vindt hij pas, als hij er alleen of met zijn familie op uittrekt om buiten te zijn.

„We waren met onze ouders en grootouders altijd veel in de bergen op pad. Samen er op uit, het weer maakte niets uit, dat was het belangrijkste deel van onze dagen", herinnert Christian Gruber zich. De natuur was een rustpunt voor groot en klein, je kon daar de drukte van alledag een heel eind uit de weg gaan. Want hij en zijn twee broertjes hadden nu eenmaal die onuitputtelijke bewegingsdrang, die kinderen nu eenmaal hebben. „In huis was het daardoor vaak chaotisch. Maar als we dan op de skies stonden of met de slee ontelbare keren de helling opklommen en weer afgleden, dan konden onze ouders op adem komen en vielen wij ´s avonds na een warme kop thee en een paar boterhammen gelukkig in slaap."

Het zijn deze herinneringen aan zijn jeugd, die Christian graag aan zijn eigen kinderen Andreas en Magdalena door wil geven. In Wörgl, zijn geboorteplaats, het rustpunt. „Natuurlijk trok ik er als jongeman op uit, de wereld in. Ik studeerde aan het conservatorium in Innsbruck en was als muzikant met mijn trompet veel onderweg. Maar elk jaar dat ik ouder werd, voelde ik een wens in mij groeien. De wens, naar huis terug te keren." Samen met zijn partner Sabine, lieten ze Innsbruck achter zich en gingen (terug) naar het landleven. „Als muzikant sta je op de bühne toch continu onder spanning, elke noot moet goed geplaatst zijn, daar mag niets verkeerd geplaatst worden. De natuur bood mij daar het perfecte contrast met haar grenzenloosheid."

De winter in de Kitzbüheler Alpen, met zijn uitgebreide skigebieden, de perfect geprepareerde pistes en moderne bergliften bieden grenzenloze mogelijkheden voor de hele familie. „Of het nu de simpele loopband is, het grote kinderland of het unieke Alpeniglo-dorp, het is voor iedereen een echte belevenis, voor groot en klein, voor jong en oud. Het aanbod is groot." Soms een ietsje te groot, zoals Christian opmerkt: „er is bijna niets meer dat niet mogelijk is. Elke bergtop is bereikbaar, zowel in de winter als de zomer. Dat was toen ik kind was wel anders. Toen konden we ons ook veel vrijer bewegen, het enige dat onze moeder zei was dat we voor het avondeten weer thuis moesten zijn. Tegenwoordig is dat niet meer mogelijk." Daarom wil Christian laten zien wat echt belangrijk is: „Iedereen kan een pak melk in de supermarkt kopen. Wij hebben besloten dat niet te doen en halen elke twee dagen verse melk in glazen flessen bij de boerderij van de buren." Ook met vlees, groenten en fruit doen ze dat zo, het hoeft echt niet persé een kiwi te zijn, je eet de dingen die in het seizoen groeien en rijp zijn.

Christian kiest niet graag de weg van de minste weerstand: „Natuurlijk is het makkelijker om de kinderen voor de tv te zetten en zelf even te gaan slapen. Maar dat staat me gewoon tegen." In plaats daarvan worden de bergschoenen aangetrokken voor avonturen in het echte leven. Om deze te beleven, hoef je echt niet altijd lange wandelingen of skitochten te maken, integendeel het magische kan vaak dichtbij worden gevonden. Zelf je eigen iglo bouwen, midden in het Tiroolse winterlandschap. Sporen van wilde dieren in het bos volgen of hout verzamelen om je eigen vuurtje te stoken.

Het zijn deze momenten, die niemand je ooit meer af kan nemen en waarmee je je eigen geest en je gevoel voor de natuur opbouwt. Christian ziet dat bij zichzelf: „Alles waar ik tegenwoordig als volwassene weer mee begonnen ben, hebben mijn ouders mij ooit voorgeleefd. Ook, terwijl ik het als kind soms vervloekte, als we weer een tocht door de bergen maakten, heeft het me toch voor het leven getekend. Mijn kinderen hebben nu de leeftijd, waarop je dit soort dingen niet heel bewust meemaakt en ze zullen er nu misschien niet altijd dankbaar voor zijn, maar er zal een dag komen, als ze erover nadenken en het zullen begrijpen." Om hun vader recht in de ogen te kijken en te fluisteren: „dank je wel".

#KitzbühelerAlpen | #LebenswegeTirol