Daar sta ik dan. Je hoeft er alleen nog een scuba-uitrusting bij te denken. 200 miljoen jaar eerder namelijk stond ik daar in de branding op de top van een immens koraalrif. Pas in Triassic Park in Waidring in het Pillerseetal leer ik dat dat koraalrif zich duizenden kilometers heeft uitgestrekt van de Steinplatte hier tot aan de huidige Himalaya. De oceaan waarin zwemmende dino's en ammonieten langs het rif krioelden heette Thetys.
Beneden in Waidring langs de provinciale weg staat een gigantisch dino-ei. Daar was ik al verschillende keren langs gereden en nu eindelijk dan de dag dat ik met de cabinebaan omhoog ga om Triassic Park te verkennen. Natuurlijk wilde ik graag met de kinderen in de zomervakantie maar het was er niet van gekomen. Nu weet ik dat het volgende zomer gaat gebeuren want het was gewoon erg tof. Super leerzaam. Eerst het compacte museum door bij het bergstation op de Steinplatte. Daar pik je net snel weer de context op die je nodig hebt om straks buiten te snapppen wat je ziet.
Ik heb bijzondere interesse in geologie en wist natuurlijk van kalkgebergten als Dachstein en de Dolomieten dat het oude riffen zijn. Wat de Setinplatte bijzonder maakt is dat het rif nog volledig intakt is zoals het er 200 miljoen jaar geleden moet hebben gekegen. Maar dan dus net onder de wateroppervlakte. In 1871 is dat voor het eerst onderkend. Aan het einde van het Perm 250 miljoen jaar geleden was er een groot uitsterven en verdwenen ook alle koraalsoorten uit die tijd. In het museum kom ik aan de weet dat het maar liefst 8 miljoen jaar duurde voor een nieuwe koraal zich vormde. Compleet nieuwe soorten dus. En dus de dinoraurussen zwemmend, vliegend en lopend. Gewapend met deze kennis en beelden loop je naar buiten en gaat het ook echt allemaal voor je leven. Kinderen gaan uit hun dak met de speelplaatsen die de ondiepe zee laten zien zoals het ooit moet zijn geweest.
Als je echt bedenkt dat dit 200 miljoen jaar jeen koraalrif was in een diepe oceaan wordt je even heel stil en klein.
Buiten denk je aan de winter als mensen op ski's de berg afrausen en zich waarschijnlijk geen moment realiseren dat ze zich hier in een gelogisch wonder bewegen. Hoe anders in de zomer en herfst. Eerst twijfel ik nog of ik de top van het rif ga beklimmen. Het was een grauwe dag in oktober met weinig zicht af en toe. Op het uitzichtsplatform heb ik het front van het rif al aandachtig bekeken. En ik heb die middag nog andere verplichtingen. Maar toch zegt iets me dat ik toch maar wat hogerop moet struinen. En zo sta ik op zeker moment voor "Fischer's Koraaltuin" het gebied aan de top van het rif waar de Amerikaanse geoloog Fischer vanaf 1959 jarenlang fossielen heeft verzameld. Ik dus ook maar even van het pad af en door het koraal omhoog. Platgetrapt gras verraadt dat ik ook anderen deze verleiding niet hebben weerstaan. Als er een klein nadeeltje is aan zo'n familieattractie dan het getetter van de kleine kinderen om je heen. Maar nu kom ik in pure stilte in een ruig "maanlandschap" van kalksteen. Met diepe kommen van ingestorte holtes. Uiteindelijk sta ik bij het Gipfelkreuz in de mist. Ik weet dat ik met een paar stappen verder de afgrond in ga. Het is een magisch moment. Tijd om afscheid te nemen, 200 miljoen jaar naar voren te flitsen en terug te gaan naar de wereld van nu.
Om te zorgen, dat je geen verhaal meer mist, kun je je hier op de nieuwsbrief van bärig.tirol abonneren.